{Play}Szkoła Podstawowa Nr 45 we Wrocławiu powstała w 1948 roku. Od początku swojego istnienia mieściła się w budynku przy ul. Krajewskiego 1. Jej projekt opracowany został w 1927 r. pod kierunkiem Hugo Althoffa, przy współpracy Maxa Schirmera, Bruno Buschmanna i Wilhelma Andersa. Na Wielkanoc 1928 r. została uroczyście otwarta jako Szkoła Ludowa im. Friedricha Eberta.

Wzniesiony z ciemnoczerwonej cegły i przykryty czterospadowymi dachami budynek usytuowany jest w zachodniej części osiedla. Składa się z trzech części: głównej opartej na łuku, oraz bocznych prostopadle do niej dołączających. Kondygnacje głównego budynku, podobnie jak dzisiaj mieściły sale lekcyjne, w skrzydłach zaś sale gimnastyczne.

W pracy nad projektem szkoły uwzględnione zostały nowoczesne metody wychowawcze i dydaktyczne. Ciepła kolorystyka zastosowana we wnętrzach oraz harmonizujące z nią umeblowanie sprzyjać miały miłej atmosferze. Duże klasy pozwalały na dowolne ustawienie ławek w odniesieniu do nauczyciela. Znajdowały się tu min. sale, w których rozwijano umiejętności codziennego życia: robót ręcznych, nauki prowadzenia domu i opieki nad niemowlętami. Idei uprawiania aktywnego sportu i korzystania z rekreacji służyć miały dwie duże hale sportowe i taras usytuowany na poziomie pierwszego piętra.

W czasie drugiej wojny światowej od sierpnia 1944 r. do maja 1945 r. władze hitlerowskie zorganizowały tutaj obóz pracy dla 600 polskich kobiet i 200 małych dzieci, przywiezionych po upadku Powstania Warszawskiego. Wydarzenia te zostały upamiętnione przez Towarzystwo Miłośników Wrocławia, wmurowaniem tablicy pamiątkowej na pierwszym piętrze gmachu, w 1976 r.

Po wojnie w budynku szkolnym przy ul. Krajewskiego już 4 września uruchomiono Szkołę Podstawową Nr 2 jako jedną z trzech placówek oświatowych funkcjonujących w tym czasie. Przekształcona w 1955 r. w XI Liceum Ogólnokształcące istniała tu do 1962r.

Szkoła Podstawowa nr 45 założona została 1 sierpnia 1948 roku jako Publiczna Szkoła Powszechna. Liczyła ona 360 uczniów w 7 oddziałach. W latach pięćdziesiątych liczba dzieci wciąż wzrastała i w 1956r. uczyło się w niej już 815 uczniów na dwie zmiany. Największa ich ilość odnotowana została w 1987r. ponad 1200 uczniów.

W 1962 roku po przeprowadzce XI LO do nowej siedziby, utworzono w tym budynku nową Szkołę Podstawową NR 103. Istniała ona jednak tylko cztery lata i w 1966r. połączono ją z SP 45.

W 1971r. do naszej szkoły przyłączono kolejną placówkę Szkołę Podstawową Nr 32, wraz z siedzibą położoną równolegle do szkoły przy ul. Walerego Sławka.

28 maja 1980 r. szkoła otrzymała imię patrona - wielkiego sportowca - Janusza Kusocińskiego. Lekkoatleta, długodystansowiec, na olimpiadzie w Los Angeles w 1932r. zdobył pierwsze miejsce w biegu na 10 tys. metrów, rekordzista świata na 3000 metrów. Jest symbolem tego, co najlepsze i najwartościowsze w sporcie. W 1939r. brał udział w obronie Warszawy, dwukrotnie ranny został odznaczony Krzyżem Walecznych. Podczas okupacji wraz z innymi sportowcami działał w konspiracji. Od marcu 1940r aresztowany przez Gestapo poddany był specjalnie ostremu reżimowi więziennemu. Mimo tego nikogo nie wydał. Został zamordowany w Palmirach 21 czerwca 1940 r.

Wraz z otrzymanym imieniem, w wyniku przeprowadzonego konkursu szkoła zyskała swój hymn, którego autorem jest uczeń VIII b Paweł Bojko.

29 maja 1995 roku w piętnastą rocznicę nadania imienia, odbyła się uroczystość przekazania SP 45 im. Janusza Kusocińskiego sztandaru. Wykonany według projektu ucznia Wojciecha Adamka, stał się ukoronowaniem szczytnego miana, oraz dotychczasowych osiągnięć.

Kolejnym ważnym wydarzeniem w życiu szkoły był w 2001r. kapitalny remont sali gimnastycznej usytuowanej od strony ul. Kosynierów. Dzięki niemu społeczność szkolna zyskała nowoczesny i wygodny kompleks sportowy.